Była nauczycielką zajęć plastycznych i technicznych w I LO w Tomaszowie Mazowieckim. W liceum poznałam Pania Marię. Co by nie powiedzieć to właśnie Ona zauważyła moje zdolności i Pani Maria obudziła we mnie ogromną pasję i ciągłe łaknienie wiedzy o sztuce i twórczości artystycznej. Jestem jej ogromnie wdzięczna za wszystkie lata wspólnej pracy w Liceum, kiedy to na każdej lekcji dawała mi zadania znacznie większe do zrealizowania niż pozostałym uczennicom. Zawsze musiałam robić o kilka szkiców portretowych więcej albo ustawianych martwych natur z kilku różnych miejsc. Na koniec lekcji robiła wystawę moich prac, otwierała drzwi na korytarz i wołała wychodzących na przerwę by weszli i zobaczyli co namalowałam. Była zawsze pełna podziwu, co oczywiście sprawiało mi ogromną radość. W przeciwieństwie do moich rodziców, którzy nie pochwalali mojego zapału do malowania , Pani Maria wdawała się z nimi w dyskusję by bronić moich pragnień wyjazdu na plenery. Oczywiście rodzicom nie było to na rękę, takie czasy każde powiększone koszty utrzymania były dodatkowym wyzwaniem i tak ciężko pracujących rodziców. Zawsze jednak uporała się z przeciwnościami i tak było do momentu ukończenia liceum. Wówczas nasze drogi się rozstały, mimo to nie przestałam malować i od czasu do czasu spełniałam się w swojej urządząnej przez siebie pracowni. Dopiero rok 1998 przyniósł zmiany kiedy to Pani Maria wówczas Prezeska i wspólzałożycielka Stowarzyszenia Amatorów Plastyków w Tomaszowie Mazowieckim ponownie przygarniała do siebie tych wcześniej pogubionych miłośników twórczości artystycznej i powiększała szeregi Stowarzyszenia. Przywracała w nasze zycie lata spędzone w młodości budząc wspomnienia i nostalgię za mijajacym czasem. Były to ponownie szczęśliwe lata, spędzane na plenerowych spotkaniach w soboty i niedziele, najczęściej w Tomaszowie Mazowieckim i jego okolicach. Plenery organizowaliśmy w powiecie Tomaszowskim, co najczęściej wiązało się z dotacjami na naszą działalność za które trzeba było oddać obrazy dla współorganizatorów. Była osobą wymagającą i konsekwentną, zarażała nas pasją i uwielbianiem piękna przyrody, krajobrazu i architektury. Każdy z nas oczywiście nosił to w sobie, ale Jej działania sprawiały, że wszystko w naszym otoczeniu stawało się ważne i godne utrwalenia na kartonie albo płotnie. Dzięki temu nasze prace trafiały w różne strony kraju i świata. Chociaż nie wykształceni, amatorzy, pasjonaci stawaliśmy się rozpoznawalni w naszym środowisku, w kraju i na świecie. Dostawałam zaproszenia na targi sztuki do Londynu, na konkursy krajowe i zagraniczne. Było to ważne i potrzebne ale w moim przypadku nie rozbudzało ambicji zostania kimś wielkim. Oczywiście pragnienie uszczęśliwiania innych nie było obojętnym, bo chyba nie ma większej radości jak obdarować czy sprzedać obraz lub portret kiedy jest się świadomym zadowolenia i radości ze strony nabywcy lub obdarowanego. Portret Pani Marii namalowany został na okoliczność rocznicy Jej urodzin działalności artystycznej. Czy jest z niego zadowolona nie wiem, sama jest Artystką. Wiem, że mimo wszystko bo nie zawsze miałyśmy wspólne zdanie, w moim życiu była osobą ważną i potrzebną. Dzięki Niej i temu, że maluję czuję się osobą spełnioną.
auf Deutsch
Sie war Lehrerin für künstlerische und technische Klassen an der 1. Mittelschule in Tomaszów Mazowiecki. Ich habe Maria in der High School kennengelernt. Was nicht zu sagen ist, sie war es, die meine Fähigkeiten bemerkte und Frau Maria weckte in mir eine große Leidenschaft und einen ständigen Wissensdurst für Kunst und künstlerisches Schaffen. Ich bin ihr sehr dankbar für all die Jahre der Zusammenarbeit am Gymnasium, in denen sie mir in jeder Stunde viel größere Aufgaben gestellt hat als andere Schüler. Ich musste immer wieder ein paar Porträtskizzen anfertigen oder Stillleben von verschiedenen Orten setzen. Am Ende des Unterrichts stellte sie meine Arbeiten aus, öffnete die Tür zum Korridor und rief die Leute, die in die Pause gingen, zu sich, um hereinzukommen und zu sehen, was ich gemalt hatte. Sie war immer voller Bewunderung, was mich natürlich sehr gefreut hat. Im Gegensatz zu meinen Eltern, die meine Begeisterung für die Malerei missbilligten, führte Frau Maria Gespräche mit ihnen, um meinen Wunsch, ins Freie zu gehen, zu verteidigen. Natürlich war das für die Eltern nicht bequem, denn in solchen Zeiten war jeder gestiegene Lebensunterhalt eine zusätzliche Herausforderung für fleißige Eltern. Sie überwand jedoch immer wieder Widrigkeiten, und zwar bis zum Abitur. Dann trennten sich unsere Wege, aber ich hörte nicht auf zu malen und fand von Zeit zu Zeit meine Erfüllung in meinem Atelier. Erst 1998 änderten sich die Dinge, als Frau Maria, die damalige Präsidentin und Mitbegründerin des Verbandes der Amateurkünstler in Tomaszów Mazowiecki, diese zuvor verlorenen Liebhaber des künstlerischen Schaffens wieder aufnahm und die Reihen des Verbandes erweiterte. Es brachte die Jahre unserer Jugend in unser Leben zurück und erweckte Erinnerungen und Sehnsucht nach der vergehenden Zeit. Es waren wieder glückliche Jahre, die samstags und sonntags mit Open-Air-Treffen verbracht wurden, meistens in Tomaszów Mazowiecki und Umgebung. Wir haben Pleinairs im Stadtteil Tomaszów organisiert, was meistens mit Subventionen für unsere Aktivitäten verbunden war, für die wir den Mitorganisatoren Gemälde geben mussten. Sie war ein anspruchsvoller und konsequenter Mensch, sie steckte uns mit Leidenschaft und Liebe für die Schönheit von Natur, Landschaft und Architektur an. Natürlich trug es jeder von uns in sich, aber ihre Handlungen machten alles in unserer Umgebung wichtig und es wert, auf Karton oder Leinwand festgehalten zu werden. Dank dessen wurden unsere Werke in verschiedene Teile des Landes und der Welt geschickt. Obwohl ungebildet, Amateure, Enthusiasten, wurden wir in unserer Umgebung, im Land und in der Welt erkennbar. Ich erhielt Einladungen zu Kunstmessen in London, zu nationalen und internationalen Wettbewerben. Es war wichtig und notwendig, aber in meinem Fall hat es nicht den Ehrgeiz geweckt, jemand Großes zu werden. Natürlich war der Wunsch, anderen eine Freude zu machen, nicht gleichgültig, denn es gibt wohl keine größere Freude als ein Gemälde oder Portrait zu verschenken oder zu verkaufen, wenn man sich der Zufriedenheit und Freude des Käufers oder Beschenkten bewusst ist. Das Porträt von Frau Maria wurde anlässlich des Jubiläums ihrer künstlerischen Tätigkeit gemalt. Ob sie damit zufrieden ist, weiß ich nicht, sie ist selbst Künstlerin. Ich weiß, dass sie trotz allem, weil wir nicht immer einer Meinung waren, in meinem Leben eine wichtige und gebrauchte Person war. Dank ihr und der Tatsache, dass ich male, fühle ich micherfüllt.
in english
She was a teacher of art and technical classes at the 1st Secondary School in Tomaszów Mazowiecki. I met Maria in high school. What not to say, it was she who noticed my abilities and Mrs. Maria awakened in me a huge passion and a constant thirst for knowledge about art and artistic creation. I am very grateful to her for all the years of working together at the High School, when in each lesson she gave me much bigger tasks to complete than other students. I always had to do a few more portrait sketches or set still lifes from several different places. At the end of the lesson, she would make an exhibition of my work, open the door to the corridor and call people leaving for break to come in and see what I had painted. She was always full of admiration, which of course made me very happy. Contrary to my parents, who disapproved of my enthusiasm for painting, Mrs. Maria engaged in discussions with them to defend my desire to go to plein-airs. Of course, this was not convenient for the parents, such times each increased cost of living was an additional challenge for hard-working parents. However, she always overcame adversities, and it was so until she graduated from high school. Then our paths parted, but I did not stop painting and from time to time I found my fulfillment in my studio. It wasn't until 1998 that things changed when Mrs. Maria then the President and co-founder of the Association of Artists' Amateurs in Tomaszów Mazowiecki again took in those previously lost lovers of artistic creativity and enlarged the ranks of the Association. It brought back to our lives the years spent in our youth, awakening memories and nostalgia for the passing time. Those were happy years again, spent on open-air meetings on Saturdays and Sundays, most often in Tomaszów Mazowiecki and its vicinity. We organized plein-airs in the Tomaszów district, which was most often associated with subsidies for our activities, for which we had to give paintings to co-organizers. She was a demanding and consistent person, she infected us with passion and love for the beauty of nature, landscape and architecture. Of course, each of us carried it within us, but her actions made everything in our environment important and worthy of recording on cardboard or canvas. Thanks to this, our works were sent to various parts of the country and the world. Although uneducated, amateurs, enthusiasts, we became recognizable in our environment, in the country and in the world. I received invitations to art fairs in London, to national and international competitions. It was important and necessary, but in my case it did not arouse the ambition to become someone great. Of course, the desire to make others happy was not indifferent, because there is probably no greater joy than giving or selling a painting or portrait when you are aware of the satisfaction and joy of the buyer or recipient. The portrait of Mrs. Maria was painted on the occasion of the anniversary of her artistic activity. Whether she's happy with it, I don't know, she's an Artist herself. I know that despite everything, because we did not always have a common opinion, in my life she was an important and needed person. Thanks to her and the fact that I paint, I feel fulfilled.
